Lieve luitjes

Het is vandaag al weer 2 november; de tijd vliegt zo hard en over 3,5 week is het schoolleven in Klungkung weer voorbij. Van de ene kant vind ik het heerlijk om jullie weer allemaal te zien, van de andere kant ga ik het leven hier ook erg missen. Het is echt niet allemaal rozegeur en maneschijn; de kakkerlakken, de vieze keuken, de mini-miertjes all over the place tot in je bed, maar je raakt er snel aan gewend en na een tijdje raakt ook je maag gewend aan de andere bacteriën. Maar het voelt goed tot in mijn botten.
Wat ook heel anders is dan bij ons is het regiem op school, en de positie van de vrouw op Bali. Vorige week was er weer een competitie, the cleaning and health competition, en daarvooor werden weer alle registers opengetrokken. Een paar dagen geen les want iedereen moest poetsen zowel binnen als op het hele schoolterrein. We waren gesommeerd om zwart-wit te dragen, alleen de Japanse vrijwilligster mocht in kimono komen. Zo’n dag is op zich een goede zaak, vooral de toiletten zijn dan weer even schoon. De burgemeester is er, maar er is een groot onthaal voor de 3 juryleden met dans, zang, gamelan en eten waardoor je als buitenstaander de indruk krijgt van omkoping. Op foto team 3 sta ik met de 2 andere vrijwilligsters en enkele docenten op de jury te wachten. Het resultaat was dat er voor de meisjes automaten voor maandverband moeten komen en sanitaire toebehoren. Nu moeten ze dat in de kantine kopen als ze op school ongesteld worden. Het moet binnen korte tijd geregeld zijn.
Als meisjes de gelegenheid krijgen/hebben om aan de universiteit te studeren en ze hebben daarna nog geen partner gevonden, moeten ze weer op de compound wonen. Het zelfstandig willen wonen levert een breuk op met de familie en dat willen ze ook weer niet. Omdat het bijna onmogelijk is om een eigen huis te kopen, zijn ze vrijwel altijd genoodzaakt bij de familie in te trekken, zoals Eva en Krishna hier op de compound. Dat heeft ook zo zijn voordelen (er is bijv. altijd een babysit of iemand om de kinderen van school te halen).
Vorige week was ook de 42e geboortedag van zoontje Pram. Dat wordt ceremonieel gevierd (klein) en groot als hij 90 dagen oud. De ceremonie lijkt een beetje op de doop bij de katholieken. Daarna zouden we eigenlijk naar de tempel in Besakih gaan, maar daar regent het al dagen en het is “erg koud”, zeker voor een baby niet goed. Alle kindjes uit Besakih waren snipverkouden. Er waren zeker 70-80 gasten en een overvloed aan eten, hapjes, fruit. Er werd zelfs een geroosterd varken binnengebracht. Eva zelf wist zelf niet wat alle handelingen inhielden, maar voor een deel waren die hetzelfde als bij hun huwelijk. Wel heel leuk dat de baby gebaad werd in een badje met rozenblaadjes. Als hij 90 dagen is draagt hij balinese dracht. Er vond vlak voor de zegening een ritueel met twee kippen plaats (male en female); die moeten elkaar in een bamboekoker passeren en daarna worden hun snavels op het voorhoofd van Pram getikt. Een lang en gelukkig leven, ook voor beide ayam, want die mogen niet gedood worden. Soms schrik me wild als er een in mijn kamer loopt en dan is het een hele heisa om het beestje te pakken, dat is zo snel.
Afgelopen zondag heb ik met de 2 andere vrijwilligsters een dagtocht gemaakt door Oost Bali, erg leuk om alles weer terug te zien. Tenganan, een 700 jaar oud Balinees dorp in pre-Hindu stijl. Het waterpaleis in Taman Ujung was helemaal gerestaureerd na de uitbarsting van de Gunung Agung in 1963 en er vond net een huwelijksreceptie plaats. Nieuw voor mij was Tirtagangga met schitterende vijvers en uitzicht op de rijstvelden, en… je kon er zwemmen. Ik vond de statues in Balinese en Chinese stijl erg mooi.
Vandaag is er op school een manifestatie samen met junior high met weer veel ceremonieel over de preventie van kanker. Veel kinderen weten bar weinig van de meest voorkomende kankervormen.
De kinderen van Eva komen nu net van school en ik zie het Surya doen (10 jr), maar heel veel mannen zitten voortdurend aan hun gevalletje; of de balletjes zitten niet goed of ze hebben jeuk, ik weet het niet maar het is geen gezicht. Ze kennen geen enkele gêne en grijpen voortdurend voor je neus naar hun kruis.

Goed, lieve mensen thuis, ik ga lekker uurtje tidur voordat ik naar elementary ga. Jullie boffen dat het nog steeds zo’n mooi weer is. Wie weet is het 15 graden als ik begin december thuis kom.
Een stevige knuffel en sampai jumpa nanti.
Von