vrijdag 23 september

Mijn eerste vrije dag en wat ben ik blij dat ik even op adem kan komen heerlijk in de schaduw op het terras voor mijn kamer. Het is al enige dagen snikheet.
Ik ben hier dus als vrijwilliger op uitnodiging van de organisatie ICE (International Cultural Exchange), die activiteiten onderneemt om kindermishandeling of -verwaarlozing te voorkomen of te stoppen en draagt daarvoor ook de verantwoordelijkheid. Daarnaast zijn er projecten opgezet om onderwijs voor de dessa kinderen mogelijk te maken. De regering betaalt wel de kosten van de lagere school, maar door hun slechte leefomstandigheden hebben deze kinderen extra ondersteuning nodig. ICE zorgt voor de vrijwilligers in deze projecten. Dus krijgen de kinderen van verschillende dessa’s elke middag les in rekenen, Engels en sport. Ik geef elke middag van 14.00-17.00 les in 2 dessa’s, samen met een ICE medewerker. De eerste dag was ik echt helemaal onvoorbereid van wat me te wachten stond: een joelende bende kinderen stormt op me af terwijl ik nog achter op de scooter zit (met helm) en ze zijn zo blij en enthousiast. Elke middag zijn er 2 groepen die 90 min. les krijgen.
Het merendeel is totaal ongemanierd, schreeuwt, ineens komen andere kinderen de klas binnen fietsen en beginnen te fietsbellen, dan volgt een potje vechten, dan zitten ze weer 2 minuten op hun stoeltje. Wel willen ze graag laten zien wat ze kunnen en kennen, dus ze krijgen korte opdrachtjes, die kijken we na en als het goed is, krijgen ze van ons een handtekening: hiep-hoi. We doen dus veel spelletjes tussendoor. De kinderen moeten hun energie kwijt. De kinderen in de armste dessa hebben het zo moeilijk, het is pure armoe; de andere school staat er iets beter voor en dat zie je ook aan de kinderen en hun gedrag. Ik was na de eerste maandag absolutely flabbergasted en helemaal doof van al het geschreeuw. Maar ook dat went merkte ik vanaf dinsdagmiddag. Ik geef eerst instructie in het Engels en daarna wordt het vertaald; ze liggen helemaal in een deuk als ik “ per ongeluk” iets in het Indonesisch zeg en vooral als het verkeerd is uitgesproken.
Overigens hebben ze op Bali hun eigen taal: het Balinees, maar het Bahasa Indonesia (BI) is de voertaal op school.
Ik hoef niet alle 4 de middagen te doen, maar ik vind het veel te leuk. Wel is het natuurlijk op het heetst van de dag en van al mijn zweet deze week kan zeker de helft van het zwembad van Astrid gevuld worden.

De ochtenden geef ik les tussen 7.30 en 12.30 met soms wat tussenuren. Ik geef les aan 5 klassen vergelijkbaar bij ons klas 4 en 5 VWO met elk zo’n 35-40 leerlingen. Elke groep heeft 90 min. les. Dit valt onder general English en er zijn andere docenten (in totaal 4) voor literature, debating en music. Middelbare schoolkoren zijn immens populair omdat er onderlinge koorwedstrijden plaatsvinden. Dus dagelijks is er zang, gamelan repetities, danslessen, erg leuk. Maar omdat alle lokalen open zijn, komen al die geluiden ook in de klas. De docent met wie ik meeloop, Miss Augustina, geeft elke keer aan wat voor uitleg ze behoefte heeft. Dus ik zit weer helemaal in de grammatica. De docenten Engels zijn erg aardig en tot hulp bereid. De docentenkamer is giga groot. Er zijn zo’n 50-60 tafels voor elke docent in een ruimte. De leerlingen zijn over het algemeen respectvoller en je hoeft ze maar 1 keer te vragen om hun aandacht.

Dit is wel even genoeg over school. Morgen plaats ik nog een berichtje over offer ceremonies en de familie bij wie ik verblijf. Want de dochter van de Ibu en Bapak is de oprichtster van ICE en hun schoondochter Eva, woont met haar man en 3 kinderen op deze compound; Eva is mijn projectleider en zij heeft net een baby gekregen. Dus ik val wat ceremonies betreft met mijn neus in de boter!
Op de foto’s mijn lievelingsdrankje Daluman (bij ons cendol), zeer gezond want gemaakt van bladeren die stollen in vocht, en het schoolkoor. De kinderen hebben elke 2 dagen een ander schooluniform.
Dat was het voor vandaag. Dag lieve mensen.